துர்பாக்கியம்

உன்னிடம் சொல்லமுடியாதவைகளால் 
நிரம்பியிருக்கிறேன்
உன்னைப்பற்றிய வருத்தங்களோடு 
ஒரு மழைக்கால தும்பி போல 
எளிதாக என்னால் 
எழும்பிப் பறக்க இயலவில்லை 
நீ என் சுவாசத்தை 
கடினமாக்கியிருக்கிறாய் 

நான் பாவம் 
சுவரில் ஒட்டி இருக்கிற 
வண்ணத்துப்பூச்சிகளைப்போல 
என்னால் பறக்க முடியாது 
நீயோ பரிகசிக்கிறாய் 
துயரத்துக்கு வாக்கப்பட்டவன் 
எல்லாவற்றையும் சகிக்கிறேன் 

ஏதொன்றையும் நீ 
என்னிடம் பகிர்வதில்லை 
உனக்கது தேவையுமில்லை 
இது தான் நம் உறவின் 
சிக்கல் என்பது 
புரிந்ததா உனக்கு 

எனக்கு எல்லாம் புரிந்துவிட்டது 
நான் உனக்கு தேவையில்லை என்றும் 
ஒரு தலையாய் என் அன்பை உறிஞ்சி 
நீ கொழுத்து போனாய் என்றும் 

ஒரு இரும்பு அரண் அமைத்து 
என்னை நானே 
பூட்டிக்கொண்டேன் 

இனி என்னை 
நீ 
நெருங்கவே முடியாது 

உன் குரலுக்கு 
என் கதவுகள் 
தாழ் திராது 


பலவந்தமாக 
என்னிடம் எதையும் நீ 
பரிக்கமுடியாதபடி  
நான் பாதுகாப்பாய் இருக்கிறேன் 

என் வாசலில் நீ கத்துவது 
இரைச்சலாக இல்லை 
என் அமைதியை 
நான் உருவாக்க தெரிந்துகொண்டேன் 
என் தனிமையில் 
ஏகாந்தமாய் இருக்கிறேன் 
இப்போது 
என்னிடம் எதையுமே 
நீ பெறமுடியாது 

ஒரே ஒரு துர்பாக்கியம் 
அழுத்திச்சாத்தப்பட்ட கதவுகளால் 
இன்னும் பிற 
பறவைகளும் 
திரும்பிபோகக்கூடும் 
இருக்கட்டுமே 
நீ வரமால் இருந்தால் நிம்மதி