எஞ்சிய பிரியங்களோடு

நீ அருகில்லாத  வேளை
எப்படியோ
வந்துவிட்டன
சில வலிகளும் வருத்தங்களும்


நீ எனக்கு
கொடுத்திருக்கும்
தண்டனைக்கு
நான் தகுதியற்றவன்


என் நெஞ்சம்
வலியால்
நிறம்பித் தளும்புகிறது
நீயோ பொய்களை கொண்டு
குழலூதிக்கொண்டிருக்கிறாய்


என் பதற்றமிக்க மௌனம்
உடைந்துசிதறும்
நொடிக்காக காத்திருக்கிறாய்
உனக்கு வேண்டியதெல்லாம்
பிசுபிசுப்பான
என் சொற்களின் குருதி


நீண்ட காத்திருத்தல்களுக்குப்பின்
வந்து விழும்
ஒற்றை சொல் போல்
என் பிரியங்கள்
மதிப்பு வாய்ந்தவை
நீயோ
அவைகளை
போகிறபோக்கில்
உடைத்து சிதறடிக்கிறாய்


என் பிரியத்தின்
பிரமாண்டத்தை
உனக்கு பிரித்துக் காட்டும்
அவகாசம் எனக்கு கொடுக்கப்படாமலேயே
நிகழ்ந்துவிட்டது
நம் பிரிவு


ஒரு கனவை போல
பிறிதொருநாள்
நீ என்னை கடக்க நேர்ந்தால்
அப்போதும் பகிர்வேன்
எஞ்சிய என் பிரியங்களை 


நீ பெற்றுக்கொள்ளாத
மீதமான என் பிரியங்களை
கொண்டு
கட்டி எழுப்புவேன்
நமக்கே நமக்கென
சில கவிதைகளை 

அவமதிப்பு

சட்டையை கழற்றி
அணிவது போல
உனக்கு
மிக சுலமாக இருக்கிறது
என்னை அவமானப்படுத்துதல்


நீ என்னுள்
உருவாக்குகின்ற
பதற்றம்
என்னை பற்றிய அவநம்பிக்கையை
கட்டிஎழுப்புகிறது


சின்ன முகச்சுளிப்பில்
சுக்குநூறாய்
உடைத்தெறிகிறாய்
மனதை


உன் அவமதிப்பின் நகம் கீறி
வழியும் குருதியில்
பின்னப்பட்டிருப்பது
என் ஒழுக்கமான நடத்தையும் தான்


கண்டும் காணதது போல
என் கதறலை
நோக்கமறுக்கிறாய்
கேட்டும் கேளாதது போல
என் கேவலை
உதாசீனப்படுத்துகிறாய்


நான் உனக்கு கையளித்த
பிரியங்களை
வேண்டாமென உதறிவிட்டாய்
உனக்கு பிரியங்களை
பிடிக்கவில்லையா
அல்லது
பிரியமாய் இருப்பவர்களையே பிடிக்கவில்லையா ?


குழந்தை மனசுனக்கு
எப்போதுதான்
புரிந்திருக்கிறது
கால்பந்தினை போல்
எளிதில் எட்டியுதைக்கிறாய்


எனக்குள்
தேங்கிக்கிடக்கும்
அழித்தகற்றவியலாத
உன் புறக்கணிப்பின் சித்திரங்கள்
என்றென்றைக்குமாய்த்
என் தனிமையின் துயரங்களை
தின்றபடி இருக்கும்

பிரிவோம்

உன்னோடிருந்த
கடந்த கால நாட்களை
நினைத்துகொள்கையில்
நினைவுக்குள்
வலி பீறிடுகிறது
 
எவ்வளவு பொய்கள்
அத்தனையும் பொருத்திருந்தேன்
கேட்கச்சகிக்காத எத்தனையோ
சொற்களை
கேட்டிருந்திருக்கிறேன்


சிக்கல் மிகுந்ததாய்
மாறிப்போன உறவுக்குள்
உன் நிமித்தம்
நான் நீடித்திருந்தேன்


இத்தனைக்குப்  பிறகும்
நீ என்னை நிராகரித்திருப்பது
என் நெஞ்சை வலியால் நிரப்புகிறது


இவ்வளவு பாசாங்கை
எப்படி இத்தனை நாளாய்
உள்ளுக்குள் மறைத்துவைத்திருந்தாய்
 
கனக்கும் உன்
அழுகிய சொற்கள்
மனதை சிதைவுறசெய்கின்றன

என் கேவல் மொழியை
உனக்கு தெரியவில்லை
என் துருவேறிய மௌனம்
உனக்கு புரியவில்லை
இப்போதும்
என்னிடம் உன்னால்
எப்படி புன்னகைக்க முடிகிறது


நீ நீயாகவும்
நான் நானாகவும்
அவர் அவர் நிலைக்கு
மீள்வோம்
நமதிடையே எதுவுமே
நிகழாதது போல


எந்த சலனமுமின்றி
கைகுலுக்கி பிரிவோம்
அழுகிய நாற்றத்தோடு  சேர்ந்திருப்பதைவிடவும்
பிரிந்துவிடுவது உத்தமம் இல்லையா

தொடரமுடியாத வாழ்வு

நான் விரும்பும் தொலைவிற்கு
என்னால் வெளியேரிச்செல்லமுடியவில்லை


முரணான
இந்த வாழ்வின்
எதிர் எதிர் திசைகளில்
பயணப்படும்
என் மனம்
ஒடுங்கி மீள்கிறது
திடுக்கிடவைக்கும் உன் நிராகரிப்பால்


நீ என்னுள் பிரவேசித்த
நாளின் ஞாபகம்
வெற்றிடங்களை உருவாக்கத்தவறவில்லை


இன்னும் கூட
மீதமிருக்கின்றன
என் மீதான்
உன் வெறுப்பின் மிச்சங்கள்


என் நினைவில்
நெடுங்காலமாய் புதையுண்டிருக்கிறது
நீ இல்லாமல் போய்விட்ட துயரம்


யாருமில்லாத வெளியில்
யாரோ விட்டுச்சென்ற
அலைக்கழியும் குரலென
நான் சோர்ந்துபோய்விட்டேன்


எனதிந்த தனிமையுடன்
மிக நிராதரவான நிலையில்
ஒதுங்கிக்கிடக்கிறேன் 
இங்கிருந்து வெளியேறும்
வழிகளை ஆராய்ந்தபடி


எனது தனிமையின்
நிறம்
ஆகாயத்தின் கரையலாம்


எனது தனிமையின்
முடிவு
மரணத்தில் சேரலாம்


நீ இல்லாமல் போய்விட்ட
எனதிந்த தனிமையைவிடவும்
மரணம்
பற்றிக்கொள்ள ஏதுவானது எனக்கு
 
பாதியில் தடைபட்டுவிட்ட
கனவினைப்போல
தொடரமுடியவில்லை
இந்த வாழ்வை


கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
நைந்து கிழிந்துபோகக்கூடும்
நீ இல்லாத
எனதிந்த வாழ்வு


என்னிடமிருக்கும் சிறகுகள்
பறப்பதற்கில்லை

நிலாவினில் கிடப்போம்

நேற்று

நாம் இருந்தோம்

பொதிகையின் மடியினிலே

 

உனக்கு பிடித்தமானவைகள்

எனக்கும் பிடித்திருந்தது

உனக்கு ஆகாதவைகள்

எனக்கும் அப்படியே ஆயின

 

பிரியங்களால்

ஒருவரையொருவர்

தழுவிக்கிடந்தோம்

சிந்திய முத்தங்களில்

வண்டுகள் ரீங்கரித்தன

 

உனது பயணம்

எனது பயணம் ஆனது

உனது பாதை

என்னை நோக்கி நீண்டது

 

 

இன்று

நாம் இருக்கிறோம்

பிரிவின் கரங்களிலே ...

 

தள்ளி நின்று

சொல்கிறாய்

என் அன்பு அபத்தமென்று

 

பிரிவின் நகம் கீறி

வழியும் குருதியை

நக்கி ருசிக்கிறாய்

 

நானோ வலிக்கிறது என்கிறேன்

நீயோ

என் கேவல்

உனக்கு கேட்கவில்லை என்கிறாய்

 

நமதிடைவெளியில்

எதுவுமே நடக்காதது போல

வெகு இயல்பாக

நேற்று தொலைபேசினாய்

எனக்கோ

பிரிவின் துயர் வாடை

மூச்சை நிறுத்தியது

 

உன் நலம் விசாரிப்புகள்

என்னை

காயப்படுத்தின

உரையாடலின் இறுதியில்

நீ உதிர்த்த புன்னகை

என் மீது

நீ செலுத்திய வன்முறை

 

என்னால்

எளிதில் உன்னை

மறக்கமுடியவில்லை

முன்பு பகிர்ந்த

முத்தத்தின் தடயங்கள்

வியர்த்து வழிகிறது

 

உன் நினைவின் தாழ்வாரத்தில்

அரளியென வேர்பிடித்திருக்கிறேன்

நீயோ

உன் அசட்டையான பார்வையால்

வெந்நீர் ஊற்றுகிறாய்

 

நமக்கு ஏன்

இப்படி ஆனது

நான் 

தூக்கம் தொலைத்து

துயரம் கொண்டது

உன் அவமதிப்பால் தானே

 

நான்

தரை மோதி அழுகிறேன்

குலுங்கி உடைகிறது கண்ணீர்

 

என்றாவது ஒருநாள்

நீ என்னை புரிந்துகொள்வாய்

என்ற என் நம்பிக்கை

என் புவனத்தை சுழற்றுகிறது

 

கேவியழுது கேட்கிறேன்

என்

அன்புனக்கு வேண்டாமா ?

 

 

எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது

மீண்டும் நாம் இருவரும்

நிலாவினில் கிடப்போம்

அன்று

வானின் நட்சத்திரங்கள்

நம் இருவரின் மீதும்

கவி பாடும்

உன்னை அடைதலென்பது ....

தேடித் தேடி
ஏமாற்றங்களோடு  திரும்புதலென்பது
இந்நாட்களில்
எனக்கு
இயல்பாகி இருக்கிறது


நீ இருக்கும்
திசைகளை
எனக்கு திறக்க தெரியவில்லை


ஒரு பறவையென
உன் கிளையினில்
வந்தமரும்
கொடுப்பினை எனக்கில்லை


துயரடர்ந்த இந்த வாழ்வின்
முடிச்சுகளை
அவிழ்க்கத்தெரியாத
நான் எப்படி
உடையும் உன் மௌனத்தை
மொழிபெயர்ப்பது


என்னை தவிர்க்க முயலும்
உன் குரலை
பற்றிக்கொள்ள விழையும்
நடுங்கும் என் கரங்களுக்கு
ஏதொன்றும் வாய்ப்பதில்லை


நீ கைநழுவிப்போவாயோ
என்ற
தாளவியலாத பதற்றத்தில்
சீர்குலைகின்றன
என் தவிப்புகள்


நிராகரிப்பின் விஷம் தீண்டிய
என்னை
யாருக்கு அடையாளம் தெரியாவிட்டாலும்
உனக்கு தெரியுமில்லையா ?


பிரவேசிக்க முடியாத
காலத்தின் ரகசியம் பொதிந்தது
என் வெளி


யாராலும்
எளிதில் நெருங்கிவிட இயலாத
தூரத்தில்
இருக்கிறது
நீ எனக்கு பரிசளித்திருக்கும்  தனிமை


தனிமையில் இருப்பது என்பது
வெறுமனே 
தனித்து இருத்தல் மட்டுமல்ல

எஞ்சிய நம்பிக்கைகள்

கைபேசியில் சேமித்துவைக்கப்பட்டிருக்கும்
உனது தொலைபேசி இலக்கம்
வேறெதையெதையோ நினைவுறுத்தியபடி
என்னைத் தவிர்க்க முயல்கிறது


உன்னிடமிருந்து அழைப்பு
இன்று வரும்
இன்றில்லையேல் நாளை
நாளையும் இல்லையானால்
பிறிதொருநாள்
என்று எஞ்சிய
என் நம்பிக்கையில்
நகர்கிரதென் வாழ்வு


உன் குரல் கேட்டிடாத
ஒவ்வொரு கணமும்
நான் நானாக உணர்வதில்லை


என் ஏனைய
பகல் பொழுதின் தவிப்புகளிலிருந்து
உனது ஒற்றை சொல் மட்டுமே
விடுவிக்க இயலும்


நான் உனக்கு வேண்டாம்
என்று நீ முடிவெடுத்தபின்னால்
புறக்கணிப்பின் விஷம் தீண்டிய
எனக்கு துணையிருப்பது
உன் பெயர் சுமந்த கைப்பேசிமட்டுமே


பகல் பொழுதிலிருந்து
தன்னை விடுவித்துக்கொண்ட இரவு
கொண்டுவருகிறது
எல்லா துயரங்களையும்
அவ்விரவில்
எனக்கு துணையிருக்கும்படி
மன்றாடுகிறேன்
தூங்கிவிட்ட தொட்டிச்செடியிடம் 
 
உன் நினைவாக என்னிடம்
இருக்கும் மேல்சட்டை 
உயிர்ப்பின் வெம்மையோடு
என் அலமாரிக்குள்
உன் நினைவுகளை
அடைகாக்கிறது 


நீ எப்பொழுது என்னை அழைப்பாய் ?
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது உன் குரல் கொண்டென்னை தீண்டுவாய் ?
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது என் தவறுகளை மன்னித்து
நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொள்வாய்
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது
தீப்பிடித்துக் கொண்ட என் ஆகாயத்தில் நீரூற்றுவாய்
எனக்கு தெரியாது


ஆனால்
எனக்கு ஒன்று தெரியும்
நான் உன்னை முகம்முகமாய்
சந்திக்க நேர்ந்தால்
எழில் புன்னகையோடு
ஒரு பறவையை போல
என் தோளில்வந்தமர்வாய்
என்ற நம்பிக்கை மட்டும்
புத்தகத்தினுள் மயிலிறகாய்
எனக்குள்  ஒளிந்திருக்கிறது

புழுக்கம்

போர்வை வேய்ந்த

என் உடல் புழுக்கத்தின்

வெப்பத்தினை

மின்விசிறியின் துணைகொண்டு

வெளியேற்றுவேன்

மழைக்கிட்டாத ஏமாற்றங்களோடு

இளவேனிர்காலத்து வெயிலிடம்

இல்லை

எனக்கு எந்த குற்றசாட்டுகளும்

புழுங்கி வழியும்

வேர்வையின் பிசுபிசுப்பில்

காலநிலையின் பிரதிபளிப்பு

நீ இல்லாத

இவ்வேளைதனில்

உள்ளே புழுங்கிடும்

மனப்புழுக்கத்தை

யாரிடம் சொல்வேன் நான்

எனது பருவத்தின் மீது

திரண்டு பெருகும்

வெயில்

நினைவுக்குள் நுழைந்துகொள்கிறது

நீயாக

வெகு அமர்த்தலாக

காயும் இந்த சூரியனிடம்

கிழிபடும்

என் மழைக்கால பக்கங்கள்

இந்த அசௌகரியங்களுக்கு

பழகிவிட்டேன் நான்

பின்னிரவின் மூடுபனி

ஏற்படுத்திய

உதட்டு வெடிப்புகளில்

பகலின் புழுக்கத்தை பூசிவைத்து

காத்திருக்கிறேன் உனக்காக 

நீ வராமல்

போனதில்

எனக்கேற்பட்ட 

சங்கடங்களினால்

நான் வெயில் போல

காய்ந்து விடுவிப்பேன்

அனல் மூச்சினை

அதில் கருகி  முடியும்

காலம் 

என்றாலும்

புழுக்கங்களை  தவிர

என்னிடம் இல்லை

யாரிடமும் சொல்ல

ஒரு செய்தியும்

வாழ்க்கை

தொடரவியலாத வாழ்க்கையை

தொடரத்தான் வேண்டியிருக்கிறது

சில நிர்பந்தங்களினால்

இங்கே

முழுக்க சரியென்றும்

முழுக்க தவறென்றும்

எதுவுமில்லை

பூரணமில்லாத வாழ்வில்

எதை கொண்டு

நிறைக்க

சிறகிழந்து

வெறும் தடயங்களோடு

வாழ்பவனுக்கு

போக்கிடம் தான் ஏது

புதிதாக

எதையுமே கொண்டுவருவதில்லை

சமயத்தில்

இந்த வாழ்க்கை

ஆயினும்

வாழ நேர்கிறது

அது எல்லோர்க்கும்

நிகழும்

விசித்திரம்

எதை எதையோ

நினைவூட்டி

அச்சமூட்டிடும்

வாழ்விடம்

நாம் அடங்கி தஞ்சமடைய

வலுவான காரணங்கள்

இருப்பதில்லை

சாகப் பயந்தவர்களுக்கு

வாழ்க்கையொரு வேதாளம்

சாகத்துணிந்தவர்களுக்கு

வாழ்க்கை வெறும் கால் தூசு

சாவை அறியாதவர்களுக்கோ

வாழ்க்கையொரு  பெரும்புதிர்

வெற்று  சமாதானங்களாலும்

புலம்பல்களாலும்

நிரப்பப்பட்ட

குப்பைதொட்டிதானே

வாழ்க்கை

இதோ

பக்கத்தில் இருக்கிறது மரணம்

ஆயினும்

தேர்ந்தெடுக்கவேண்டியிருக்கிறது

மாய  வாழ்க்கையை

வாழ்க்கை

பொய்

மரணம்

நிஜம்

வாழ்வு சுமையாகும்

தருணங்களில்

மரணம்

கனவாகிறது 

இறுதியில்

எல்லோரும்

சாகத்தான்

வாழ்கிறோம்

இறந்துபோதல் என்றால்

எல்லாவற்றையும் விட்டு

எங்காவது நீங்கிப்போதல் இல்லையா

இங்கிருந்துகொண்டிருக்கிறேன்

என்பது எவ்வளவு பொய்

இனி இங்கிருக்கமாட்டேன் என்பது தான்

எவ்வளவு நிஜம்

தொடரவியலாதபோதும்

தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது

வாழ்க்கை

அதன்

ஆயிரமாயிரம் புதிர்களோடும்

எண்ணிக்கையற்ற மற்றும் பதில்களற்ற கேள்விகளோடும்

வலி

வாதை

கேவல்

கண்ணீர்

இவையனைத்தும்

உள்ளடக்கியது

நிதர்சனம்

நான் என்பது

நிஜமற்ற பொய்

மரணம்

மெய்யான உண்மை

எது எதில்

தொலையப்போகிறது

ஆலகால பட்சி

ஒரு வழிபோக்கனின் புன்னகையை விடவும்

எளிமையாக   இருந்தது

நேற்று இறுதியாக

நீ வன்மம் மறைத்து சிரித்தது

சுலபத்தில்

சரித்து விடுகிறாய்

கோட்டைகளை

இடிந்து விழுகின்றன

நம்பிக்கைகள்

உன் விழிகளின்

மொழி புரிவதில்லை

பாவை  அலைவுறும்  விசை 

அதிவேகமாக இருக்கிறது

இக்காலங்களில்

அது கொலை பழகுகிறது

நேற்றுன்னை

வேண்டாவெறுப்பாய் ஸ்பரிசிக்கையில்

நீலம் பாரித்த உடலை கண்டு

தோழி கேட்டாள்

சர்ப்பங்களோடும்  நீ  புணர்வாயோ

என்று

நீ விஷமாகிவிட்டாய்

சொற்களும் சிரிப்பும்

கூட

விஷம் பூசுகின்றன

என்னை போன்ற

மந்தையில் இருந்து தொலைந்த ஆடுகளையும் விடுவதில்லை

அது

நீ

ஆலகால பட்சி

நானின்றி ...

எப்போதும்
நான் இல்லாமலேயே
நிகழ்ந்துவிடுகின்றன
என் குறித்த
எல்லா காரியங்களும்

நான் தொடுவதற்கும்
ஸ்பரிசித்தது முடிப்பதற்கும்
முன்பே
காரியங்கள்
சித்தி அடைந்திவிடுகின்றன

என்றாகிலும்
நான் உடனிருக்க
முயல்கிறேன
எனை தவிர்த்தே
அரங்கேறுவதில்
அத்தனை முனைப்பு

நானின்றி
நிகழ்கிறது
என் சுவாசம்

நானின்றி
நிகழ்கிறது
என் காலம்

நானின்றி
நிகழ்கிறது
என் வாழ்வு

நானின்றி
விரிகின்றன
என் திசைகள்

நானின்றி
உதிக்கிறது
என் சூரியன்

நானின்றி
சிவக்கிறது
என் அந்தி

எனக்கும்
ஏனயவைகளுக்குமான
இடைவெளியில்
இருக்கும்
உலகோ
மிகப்பெரிது

நான்
அனுமதித்து
கொண்டுதான் இருக்கிறேன்
என் காலம்
நான் இன்றி சுழல்வதை
மற்றும்
என் சுவாசம்
நானின்றி நிகழ்வதை

உனது நினைவின் வழி

நீ அருகில்லாத வேளைகளில் என்னுள் பற்றிப் படர்கின்றன உன் நினைவுகள் எனதறையில் நிறையும் வெயில் போல அனுதினங்களின் கொடுங்கசப்புகளை விழுங்கிச்செரிக்கவும் எங்கோ தூரத்தில் நிகழும் துர் மரணத்தின் நெடியை இல்லாமல் செய்வதும் கூட உன்னுடைய நினைவுகள் தான் பின்னிப் பிணையும் சர்ப்பங்கலென உன் நினைவுகள் எனக்குள் கிளர்த்துகின்றன ஆயிரமாயிரம் மோகத்தின் முடிச்சுகளை அனலென தகிக்கும் என் தாபத்திற்கு உன் நினைவுகளும் போதுமானதாக இல்லை உனது நினைவினில்

அந்தியில் தோட்டத்துக்கு வந்து சென்ற ஊர்க்குருவியை பார்க்காமல் போனதில் எனக்கு வருத்தங்களில்லை எனது அசௌகரியமான பயணங்களில் கீதமிசைத்து இலகுவாக்குவது உன் நினைவுகலன்றி வேறென்ன எனது ஆற்றொனா பெருந்துயரங்கள் ஆறுதலடைவது உனது பிரியங்களின் அருகாமையில் தான் உனது நினைவுகளின் வழியே பாயும் என் ஜீவ நதிக்கு இருகரைகளும் நீ மட்டுமே தான் இந்த இரவில் இரக்கமின்றி காயும் நிலவு உண்டாக்குகிறது கொடும் தனிமையை நான் அதை உன் நினைவின் துணை கொண்டு நிரப்பப் பார்க்கிறேன் ஆயினும் அது போதுமானதாயில்லை

காற்றோடு போவேன்

பகலின் சுவரில்

வெயில் ஒழுகி ஒழுகி ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கிறது வெறுமையான பகல் நேரம் சூன்யமானது அது நினைவுகளை கிளர்த்தி கிளர்த்தி நெஞ்சினை கொல்லும் நேற்று பேருந்து பயணத்தில் பார்த்திருந்தேன் ஒரு குழந்தை சிரிக்கிறது கை நீட்டுகிறது முகத்தை பொத்திக்கொள்கிறது பின் மீண்டும் சிரிக்கிறது ஒரு குழந்தையாக இருத்தல் அவ்வளவு சுலபமில்லை வளர்ந்தபிறகு அந்தக் குழந்தை உன்னை நினைவுபடுத்த தவறவில்லை நீ குழந்தை தான் என் முத்தத்திற்கு அடம்பிடித்த வேளையில் பசிக்கிறது என என் அடிவயிற்றை கட்டிக் கொண்ட பொழுதுகளில் உறங்கும் போது கால்களை என் மேல் படர்த்தி உறங்குகையில் எல்லாம் நீ குழந்தையாகத் தான் இருந்தாய் பின் எப்போது நீ துரோகம் பயின்றாய் என்பதை என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை சலனமேயின்றி அன்றொருநாள் கேட்டாய் "நீ யார் இன்னும் என்னோடு இங்கிருக்க " நான் பதிலேதும் சொல்லாமல் அங்கிருந்து வெளியேறினேன் எனக்கு உயிர் வரை வலித்தது நான் அழுதபடி வெளியேறிய அந்த இரவு இன்னும் கரைந்துவிடாத கனவாக என்னை இன்னமும் அழவைக்கிறது நீ காற்று வெளிகளில் கேசம் உலர்த்துகையில் நான் கண்ணீர் உலர்த்தினேன் நீ விடியலின் மீதேறி சூரியன் பார்க்கையில் நான் இரவுக்குள் அமர்ந்தபடி நட்சத்திரங்களோடு அழுதிருந்தேன் நீ மேட்டிமையானவைகளோடு புழங்கிக்கொண்டிருக்கையில் நான் என்னிலும் தாழ்ந்தவற்றோடு சிநேகிக்க தொடங்கினேன் எனக்கு இப்படி இருக்க பிடித்திருக்கிறது ஒரு கனவினை போல நீ என்னை மூடியிருந்த காலம் பழங்கதையாகிவிட்டது ஒரு மாமழை போல நீ என்னை நனைத்திருந்த பொழுதுகள் ஈரம் உலர்ந்துவிட்டன ஒரு பெரு வெள்ளம் போல நீ என்னை சூழ்ந்திருந்த நிமிடங்கள் மிச்சமின்றி வடிந்துவிட்டன இனி நம் உறவில் என்ன இருக்கிறது வெற்றிடங்களை தவிர உதிர்ந்த இடத்தில் மீண்டும் பூக்குமா என்ற அச்சத்தோடு நடுங்கியபடி நிசப்தம் நிலவும் என் நுரையீரல் வலியோடு சுவாசிக்கிறது ஒன்று மட்டும் சொல்கிறேன் என்றாவது ஒரு நாள் என் நிழல் தேடுவாய் அன்று நிச்சயம் உன் கைக்கு சிக்காமல் காற்றோடு போவேன் நான் காற்றோடு போவேன்

கைவிடப்பட்டவர்களின் கதி

என் தோட்டத்து மரத்தில்
வந்தமர்ந்த குருவி
என்னை பொருட்படுத்தியேயிராதபோதும்
இல்லை ஒரு வருத்தமும்

வாஞ்சையோடு அழைக்கையில்
முகம் திருப்பிக் கொண்ட
பூனைக் குட்டியோடு
இல்லை ஒரு பிணக்கும்

காற்று வேண்டி
தோட்டத்தில் அமர்ந்திருக்கையில்
என்னை நிரகரிக்கும்படியாக
ஆடாது அசங்காது
நின்ற மரங்களின் மீது
இல்லை ஒரு கோவமும்

நான் தூங்கும்போது பொழிந்திருந்துவிட்டு
கண்விழித்ததும் காணமல் போன
மழையின் மீது
இல்லை ஒரு குற்றச்சாட்டும்

என் வருத்தமெல்லாம்
என் ஏக்கமெல்லாம்
நீ என்னை பொருட்படுத்தாததும்
நீ என்னை நிராகரித்ததும் தான்
உயிர் வலிக்க
தரையடித்து அழச்செய்கிறது

காற்றில் தன்போக்கிர்க்கு
பறந்துபோகும்
உதிர்ந்த இலையென ஆனேன்
கைவிடப்பட்டவர்களின்  கதியெல்லாம் இதுதானே

எனது கவிதை

காற்றும் மழையும் 
நான் கொஞ்சி மகிழ்ந்த அணிலும் 
அறியும் எனது கவிதையை 

எதிலிருந்தும் 
எழுதாமல்
என்னிலிருந்து
தன்னைத் தானே எழுதிக்கொள்ளும்
என் கவிதைகள் அறியும் என்னை

எனக்கும் கவிதைகளுக்கும்
இடையே ஒன்றுமில்லை
நேசமாய் தழுவிக்கொள்ளும்
காற்றைத் தவிர

உனக்கோ
என்னையும் தெரியவில்லை
என் கவிதைகளையும் தெரியவில்லை

கண்ணீர் தொட்டு
காற்று எழுதும்
என் கவிதைகள்
எப்போதும் சரணடையாது உன்னிடம்
என் கவிதைக்குள்
நான் என்பது நான் மட்டுமே
நீ ஒருபோதும்
அதன் உலகமாகமாட்டாய்

உனது விசுவாசம்

நடு  நிசிக்கு

பிந்தைய

இரவுகளில்

பயணிக்கிறேன்

பாதாளத்திற்கு

கருமையடைந்த  அதன்

சுவர்களோ

எனை அச்சப்படுத்துகின்றன

மீண்டு வருகிறேன்

நிசி தாண்டி பகல் பொழுதிற்கு

அங்கே

காத்திருப்பதோ

விசுவாசமற்ற

உனதுறவு

அதன் திசைகளில்

வியாபித்திருப்பதோ

சூழ்ச்சிகளும்

ஈரமற்ற காட்சிகளுமே

நான்

நடுங்கிக்கிடக்கிறேன்

அதை

நீயோ

அல்லது

இந்த வாழ்வோ

சட்டை செய்ததாய் தெரியவில்லை

என்னை மீறி

வேகமாக

எங்கோ கடந்து போய்கொண்டிருக்கிறது

இந்த வாழ்க்கை

நீ வினவுகிறாய்

விசுவாசமாய்

இருத்தல் என்றால் என்ன என்று

நான் உனக்கு எப்படி விவரிப்பேன்

உண்மையாய் இருக்கும் நிலையை

என் முகத்துக்கு நேரே

பேசு

என் கண்களை பார்த்து

சிரி 

எல்லா நிலையிலும்

எனை நம்பு

நீரள்ளி  அருந்தசொன்னால்

குடி

நெருப்பள்ளி தின்னசொன்னால்

தின்று தீர்

வலிக்கிறது என்று நான் சொல்லுமுன்பே

என்  வலியுணர்

வழியும் என் கண்ணீரை

உண்மையென நம்பி

உள்ளங்கையில் பொத்திக்கொள்

என் உடல்சூட்டில்

துளி துளியாய்  நம்பி கரைந்துவிடு

என் காலடிசுவடுகளின்

பாதையை தேடிவந்து 

ஒழுக்கத்தை சந்தேகிக்காதே

ஒருபோதும்

எனது நிர்வாணத்தில்

களங்கம் காணாதே

நான் அழுதிருக்கும் வேளையில்

எனது விரல்களுக்குள்

உனது

விரல்களை நுழைத்து

இறுக்கி அணை

உண்மையாய்  இருப்பதை

வேறெப்படி நான் விவரிக்க

இது தான்

இப்படி இப்படியாக இருப்பது தான்

விசுவாசம்

நான்

விசுவாசித்திருந்தேன்

உனது

உறவை

உனது

ஆன்மாவை

மற்றும்

உனது

கண்ணீரை

ஆனால்

நீயோ

என்னிடம் வேண்டியது

மிரட்டல் தொனியில்

சில உத்திரவாதங்களை

மற்றும் சில சந்தேகங்களை

எப்படி

பொருந்திப்போகமுடியும்

இப்படியொரு உறவுக்குள்

உனதுறவு

எனக்கு

பூட்டிவிட்ட சிறகுகளை

நான்

இரக்கமின்றி துண்டித்துக்கொண்டேன்

உன் மீதான

எனது விசுவாசங்களை

காற்று வெளிதனில்  பறக்கவிட்டுவிட்டேன்

நான் இப்போது

உணர்வதோ

கனமற்ற ஒரு மேகத்தை போல