பால்ய கால நண்பன்

அன்பிற்கினிய ஆனந்தராஜ்  ....

எப்படி இருக்கிறாய் .... நாம் பார்த்து பேசி சரியாக ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது . நம் நண்பன் பிரதீப்பின் திருமணத்திற்கு  நீ நிச்சயம் வருவாய் , உன்னை சந்தித்து விடவேண்டும் என்ற ஆவல் எனக்கிருந்தது . ஆனால் உன்னுடைய தாய் தந்தையரை மட்டுமே சந்திக்க முடிந்தது .

காலம் எப்போதும் தன் வேலையை செவ்வனே செய்கிறது . எதன் பொருட்டும் காலச்சக்கரம் நிற்பதே இல்லை . ஒவ்வொரு வருடமாய் உருட்டிக் கொண்டே இருக்கிறது . துயரோ இழப்போ வலியோ மகிழ்ச்சியோ காலத்திற்கு இருப்பதில்லை . மனிதர்களை போல அல்லாமல் அது  எப்போதும் மாறாத நித்திய குணங்களோடு இருக்கிறது .

நிறைய நிறைய நண்பர்கள் இருந்தாலும் , என் பால்யமென்னும் நினைவோடையின் ஆழத்தில் ஒரு கூழாங்கல்லை  போல  வார்த்தைகளில் சொல்லிவிடமுடியாத மௌனத்தோடு நீ கிடக்கிறாய் . நம் சிறுபிராயத்தில்  நீ இருந்த நாப்பாளைய தெருவும் நானிருந்த சர்வேசன் தெருவும் பிரதீப் வாழ்ந்த ATS காலனியும்   அங்கேயே தான் இருக்கின்றன . ஆனால் நாம் தான் எங்கெங்கோ பயணப் பட்டு ஆளுக்கொரு  மூலையில் கிடக்கிறோம் . ஊரும் தெருவும் எங்கும் போவதில்லை . தளும்பும் நினைவுகளோடு அவை அங்கேயே இருக்கின்றன . புழுதி பறக்க தன்னோடு விளையாடிய சிறுவர்களை அவை மறப்பதும் இல்லை . ஒவ்வொரு ஊருக்கும் ஒவ்வொரு தெருவுக்கும் தனித் தனியே நினைவுகள் உண்டு .

அரை கால் சட்டை காலத்தில் அறிமுகம் ஆகும்போது உனக்கோ எனக்கோ தெரிந்திருக்கவில்லை . நாம் தொடரும் எல்லா காலத்திலும் நண்பர்களாக இருக்கப் போகிறோம் என்று . LKG யில் இருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரை ஒன்றாக படித்தோம் , பின் ஆறிலிருந்து  பத்து வரை நீ ஒரு பள்ளியிலும் நான் ஒரு பள்ளியிலும் பிரிந்திருந்தோம் . பின் மேல்நிலை படிப்பில் ஒன்றாக மீண்டும் இணைந்து படித்தோம் . எனக்கு நினைவிருக்கிறது ..ஒரு நாள் வெயிலெரிக்கும் மதிய நேரத்தில் சிவன் கோவில் அருகே உன்னை சந்தித்தேன் . நான் ராமகிருஷ்ணா பள்ளியில் சேரப்போவதாக சொன்ன பொழுது நீ  அவ்வளவு மகிழ்ச்சி அடைந்தாய் . காரணம் நீயும் அதே பள்ளியில் சேரவிருப்பது பின்னர் எனக்கு தெரியவந்தது .

என் மீதான உன் மதிப்பீடுகள் எப்போதும் உயரத்தில் தான் அக்காலங்களில் இருந்திருக்கிறது . எனக்கான அடையாளம் என அக்காலத்தில் ஒன்றும் இருந்ததில்லை . மிகுந்த கூச்ச சுபாவம்  உடையவன் , பிறரோடு அதிகம் பேசுவதை அறவே அன்றைக்கு தவிர்த்திருக்கிறேன் . நண்பர்கள் என எனக்கிருந்த வட்டம் மிக மிக சிறியது . ஆனால் நீ எப்போதும் என் மீது அளப்பெரிய அன்போடு இருந்திருக்கிறாய் . பிறர் என்னை கிண்டல் செய்யும்போது கூட நான் முணுக்கென முகம் வாடி கோவித்துக் கொள்வேன் . அப்படியான   ஒரு அசௌகர்யம்  கூட நீ எனக்கு தந்ததில்லை .

நீ எனக்கு நேரெதிர் . உன் கையெழுத்து இன்னமும் எனக்கு கண்ணை  மூடினால் இமைகளுக்கு கீழ் வந்து போகும் . முத்து முத்தாக அவை அழகுடைய எழுத்துக்கள் . படிப்பில் பல சமயங்களில் நீ முதல் . சேவியர் பள்ளியில் நட்சத்திர பேட்ஜ் பெரும்பாலும் உன் சட்டையில் இருந்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது . நண்பர்கள் குழுவில் எப்போதும் நீ பிறர் கவனம் அன்பை  ஈர்ப்பவன் . சுவையோடு விஷயங்களை பேசுகிறவன் .  உன்னை யாரும் வெறுத்தவரில்லை  .

எல்லோரை விடவும் நீ என் மீது அக்கறையும் கவனமும் கொண்டவன் . உன் வீட்டில் இருக்கும்போது எனக்கு இன்னொருவர் இல்லத்தில் இருக்கிறோம் என்ற எண்ணமே வந்ததில்லை . உன் பெற்றோரும் சகோதரர்களும் அதற்கொரு காரணம் . உனக்கு நினைவிருக்கிறதா .? வண்டிமேட்டில் உங்கள் வீடிருந்த பொழுது , உன் வீட்டின் தண்ணீர் தொட்டி மீது நீண்ட நேரம் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்போம் . பெரும்பாலும் நம் தனியான பேச்சுக்கள் திரைப் பாடல்களை பற்றியது . நாம் சில பாடல்களை கூட பாடிக்காட்டிக்கொள்வோம் . முதன் முதலில் பாடல்களில் நான் வரிகளை கவனிக்க தொடங்கியது உன்னால் தான் . "முகிலனங்கள்  அலைகிறதே முகவரிகள் தொலைந்தனவோ ..." என்று நீ உன் குரலில் பாடும்பொழுது எனக்கு அது அவ்வளவு பிடிக்கும் . அக்குரல் எனக்கு இப்போதும் செவிப்பறை சுவர்களில் தனித்து அடையாளம் தெரிகிறது . உனக்கிந்த பாடலின் வரிகள் அவ்வளவு பிடிக்கும் . முகிலனங்கள்   என்றால் என்ன என்று கூட எனக்கு அன்றைக்கு தெரியாது . நீ விளக்கம் சொன்னாய் . பிறகு ஒவ்வொரு பாடலிலும் வரிகளை கவனிக்கத் தொடங்கினேன் . இப்போதெல்லாம் பாடல்களில் நான் பிரதானமாக கவனிப்பது இசையை அல்ல , வரிகளைத்  தான் ...

நீ புதுச்சேரி பொறியியல் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்தபொழுது , என்னை ஒரு முறை அங்கே அழைத்திருந்தாய்   . நான் அப்போது கல்லூரி எதிலும் சேராமல் சும்மா இருந்த வருடம்அது .அக்கல்லூரியின் பிரம்மாண்டத்தை எனக்கு ஒவ்வொன்றாக சுற்றிக் காட்டி விவரித்ததாய் ...உன் விடுதியின் நண்பர்களுக்கு என்னை "புலவன்" எனை கேலியாக அறிமுகப் படுத்தி வைத்தது இன்னமும் ஞாபகம் இருக்கிறது . என்னை ஒரு முறை கூட உன்னுடைய சொற்கள் புண்படுத்தியதே  இல்லை . நான் கல்லூரி எதிலும் சேராமல் இருந்தது அன்றைக்கு எனக்கு மனதளில் ஒரு வித சோர்வை கொடுத்திருந்தது . என்னோடு பேசுகிற பலர் அதை சுட்டிக் காட்டியே விமர்சித்தார்கள் . ஆனால் உன்னை காண நான் உன் கல்லூரிக்கு வந்த பொழுது என்னோடு நீ பேசியவைகள்   எனக்கு என் மீதான தன்னம்பிக்கையை அதிகரிக்கவே செய்தது . கைச்செலவுக்கு   பணம் கொடுத்து அன்றைக்கு நீ என்னை வழியனுப்பியபொழுது உன்னோடு படித்திருக்கலாம் ,  உன்னோடு படிக்கவேண்டும் என மனம் தவித்து கலங்கியது . எப்போதும் உன் அருகாமை அற்று இருப்பது எனக்கு அப்படித்தான் இருந்திருக்கிறது .

எல்லோரும் கல்லூரி சேர்வதற்கான கலந்துரையாடலுக்கு தன் பெற்றோரோடு செல்வார்கள் இல்லையேல் உறவினரோடு செல்வார்கள் . ஆனால் நானோ உன்னை அழைத்தேன் . நீ கல்லூரிக்கு விடுப்பெடுத்துக்   கொண்டு எனக்காக புதுச்சேரியில்   இருந்து சென்னை வந்தாய் . எனக்கு முக்கியமான  வாழ்வின் திருப்பங்களில் நீ என்னோடு  இருந்தால் என் முடிவுகள் சரியாக இருக்கும் என்று திடமாக நம்பினேன் . எப்போதும் .

ஆனந்த் , எனக்கு கவிதைகள் எதுவும் எழுதத்தெரியாத   காலகட்டத்தில் நீ தான் எனக்கு தெரிந்த கவிதை எழுதும் முதல் நண்பன் . உனக்கு நினைவிருக்கிறதா ..? சில அதிருப்திகளால் கருத்து வேறுபாடுகளால் கொஞ்சம் மாதம் நான் உன்னோடு பேசவில்லை .அந்த இடைவெளியை தகர்க்கும் பொருட்டு ஒரு புதிய வருடத்தின் முதல் நாள் ஒரு வாழ்த்து அட்டையில் ஒரு கவிதை எழுதி என் வீட்டிற்கு கொண்டுவந்தாய் . மிகச்சரியாக 14 ஆண்டுகளுக்கு முன் , எனக்கு இன்னும் அந்த கவிதையின் வரிகள் நினைவிருக்கிறது ஆனந்த் ...
"நம் நட்பின் வேர்கள்
என் நெஞ்சில் உள்ளதால்
கிளையொன்று மறைந்தாலும்
புதுக்கிளையாய் மலர்ந்திடுமே ..."  இப்படி அந்தக் கவிதை முடியும் .
இந்த வாழ்த்து அட்டையை நான் எப்போதும் என்னோடு வைத்திருக்கிறேன் . ஓசூர் ,மைசூர் , பெங்களூரு , சென்னை , அமெரிக்கா  என என் வாழ்க்கையை நடத்த நான் எங்கெல்லாம் பயணித்தேனோ அங்கெல்லாம் என்னோடு வந்திருக்கிறது அந்த வாழ்த்து அட்டை .

கைப்பேசிகள் நம் தமிழ்நாட்டில் வந்திராத  காலகட்டம் . நீ புதுச்சேரியிலும் , நான் ஓசூரிலும் , பிரதீப் வேலூரிலும் இருந்த சமயத்திலும் நாம் பேசிக்கொள்ளாமல்   இருந்ததே  இல்லை . கடிதம் எழுதிக் கொள்வோம்  . எனக்கு கடிதம் எழுதுவது மிக பிடித்த ஒன்று . நீ எனக்கு எழுதிய கடிதங்களும் , பிரதீப் எனக்கு எழுதிய கடிதங்களும் என்னிடம் பத்திரமாக இருக்கிறது . அமெரிக்கா வரும்பொழுது அவைகளையும் எடுத்துவந்தேன் . இதுவரையில் அவைகளை எத்தனை முறை படித்திருப்பேன் என்றே எனக்கு தெரியவில்லை . இன்று மாலை கூட படித்துக் கொண்டிருந்தேன் . வாழ்வில் சில கட்டங்களை இப்படியே நீடித்தால் என்ன என நாம் பிரியப்படுவோம் . ஆனால் அவை அப்படி நீடிப்பதில்லை . மாலை நேர வானை போல தங்கமென ஜொலிக்கிற வானம் , திடுமென இருட்டியும் விடுகிறது .

பெங்களூரில் என் வாழ்வில் ஏற்பட்ட அனேக விஷயங்கள் , நான் என் உடல் நலத்தை வலிந்து கெடுத்துக் கொண்ட விதத்தில் உனக்கு அதிருப்திகள் இருந்தது . என்ன செய்ய ..எல்லாம் என் கைமீறி நடந்துவிட்டது . கண்ணை மூடி நினைத்துப்  பார்த்தால் எனக்கு மிகுந்த
வலி தருவதாகவே இருக்கின்றன  வாழ்வின் சில பக்கங்கள் . நீ மிகுந்த உன்னத இலட்சியங்களோடு பயணிக்கிறவன் . இச்சமூகத்தின் மீதான உன்னுடைய அக்கறை அதன் பொருட்டு நீ செய்து  கொண்டிருக்கும் சேவை இவை என்னை பிரமிப்படைய வைத்திருக்கிறது . அப்படியான உன்னை சில மாதம் என் பொருட்டு கலங்கவிட்டிருக்கிறேன் . என் மீதான அதிருப்தி உனக்கு அப்போது தான் நிலைகொள்ளத் தொடங்கியது ..இல்லையா ..?

நான் இப்போது நலமாக இருக்கிறேன் நண்பா.....உன்னை தொந்தரவு செய்யக் கூடாது  என்றே தள்ளியே இருந்தேன் . உன்னுடைய அர்த்தமிகுந்த நேரங்களை இனி எபோதும் என் பொருட்டு நான் சில மணித்துளிகளையும் எடுத்துக் கொள்ள விரும்பவில்லை . உன் கைபேசி எண் கிடைத்தும் பல  முறை அழைக்க நினைப்பேன் . பின் அப்படியே விட்டுவிடுவேன் .

இன்று மாலை பழைய கடிதங்களை பிரட்டிக் கொண்டிருந்தேன்  . அப்படியே பழைய பால்யத்தையும் . நண்பா உனக்கின்று   பிறந்தநாள் இல்லையா ..செப்டம்பர் பதினைந்து எப்போதும் மறந்ததில்லை நான் .

நண்பா , மனசின் அடியாழத்தில் இருந்து வாழ்த்துகிறேன் , நீ மிக சிறப்பாக இருப்பாய் . எங்கிருந்தாலும் எப்படி இருந்தாலும் . இனிய பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் ஆனந்த் .

இன்றுன்னை கைபேசிக்கு அழைக்க வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது ,. ஆனால் என் மனத்தடையை மீறி அழைப்பேனா என்று இந்த பதிவை எழுதிக் கொண்டிருக்கும்  இந்த வினாடி வரை எனக்கு தெரியவில்லை . ஆனால் ஒன்று ....உன் மீதான என் மதிப்பீடுகளோ பிரியங்களோ அன்போ என்றைக்கும் குறையப் போவதில்லை ., அது எனக்கு மிக தீர்க்கமாக தெரியும் .

தீராப் பிரியங்களோடு,
க.உதயகுமார்