எஞ்சிய பிரியங்களோடு

நீ அருகில்லாத  வேளை
எப்படியோ
வந்துவிட்டன
சில வலிகளும் வருத்தங்களும்


நீ எனக்கு
கொடுத்திருக்கும்
தண்டனைக்கு
நான் தகுதியற்றவன்


என் நெஞ்சம்
வலியால்
நிறம்பித் தளும்புகிறது
நீயோ பொய்களை கொண்டு
குழலூதிக்கொண்டிருக்கிறாய்


என் பதற்றமிக்க மௌனம்
உடைந்துசிதறும்
நொடிக்காக காத்திருக்கிறாய்
உனக்கு வேண்டியதெல்லாம்
பிசுபிசுப்பான
என் சொற்களின் குருதி


நீண்ட காத்திருத்தல்களுக்குப்பின்
வந்து விழும்
ஒற்றை சொல் போல்
என் பிரியங்கள்
மதிப்பு வாய்ந்தவை
நீயோ
அவைகளை
போகிறபோக்கில்
உடைத்து சிதறடிக்கிறாய்


என் பிரியத்தின்
பிரமாண்டத்தை
உனக்கு பிரித்துக் காட்டும்
அவகாசம் எனக்கு கொடுக்கப்படாமலேயே
நிகழ்ந்துவிட்டது
நம் பிரிவு


ஒரு கனவை போல
பிறிதொருநாள்
நீ என்னை கடக்க நேர்ந்தால்
அப்போதும் பகிர்வேன்
எஞ்சிய என் பிரியங்களை 


நீ பெற்றுக்கொள்ளாத
மீதமான என் பிரியங்களை
கொண்டு
கட்டி எழுப்புவேன்
நமக்கே நமக்கென
சில கவிதைகளை 

அவமதிப்பு

சட்டையை கழற்றி
அணிவது போல
உனக்கு
மிக சுலமாக இருக்கிறது
என்னை அவமானப்படுத்துதல்


நீ என்னுள்
உருவாக்குகின்ற
பதற்றம்
என்னை பற்றிய அவநம்பிக்கையை
கட்டிஎழுப்புகிறது


சின்ன முகச்சுளிப்பில்
சுக்குநூறாய்
உடைத்தெறிகிறாய்
மனதை


உன் அவமதிப்பின் நகம் கீறி
வழியும் குருதியில்
பின்னப்பட்டிருப்பது
என் ஒழுக்கமான நடத்தையும் தான்


கண்டும் காணதது போல
என் கதறலை
நோக்கமறுக்கிறாய்
கேட்டும் கேளாதது போல
என் கேவலை
உதாசீனப்படுத்துகிறாய்


நான் உனக்கு கையளித்த
பிரியங்களை
வேண்டாமென உதறிவிட்டாய்
உனக்கு பிரியங்களை
பிடிக்கவில்லையா
அல்லது
பிரியமாய் இருப்பவர்களையே பிடிக்கவில்லையா ?


குழந்தை மனசுனக்கு
எப்போதுதான்
புரிந்திருக்கிறது
கால்பந்தினை போல்
எளிதில் எட்டியுதைக்கிறாய்


எனக்குள்
தேங்கிக்கிடக்கும்
அழித்தகற்றவியலாத
உன் புறக்கணிப்பின் சித்திரங்கள்
என்றென்றைக்குமாய்த்
என் தனிமையின் துயரங்களை
தின்றபடி இருக்கும்

பிரிவோம்

உன்னோடிருந்த
கடந்த கால நாட்களை
நினைத்துகொள்கையில்
நினைவுக்குள்
வலி பீறிடுகிறது
 
எவ்வளவு பொய்கள்
அத்தனையும் பொருத்திருந்தேன்
கேட்கச்சகிக்காத எத்தனையோ
சொற்களை
கேட்டிருந்திருக்கிறேன்


சிக்கல் மிகுந்ததாய்
மாறிப்போன உறவுக்குள்
உன் நிமித்தம்
நான் நீடித்திருந்தேன்


இத்தனைக்குப்  பிறகும்
நீ என்னை நிராகரித்திருப்பது
என் நெஞ்சை வலியால் நிரப்புகிறது


இவ்வளவு பாசாங்கை
எப்படி இத்தனை நாளாய்
உள்ளுக்குள் மறைத்துவைத்திருந்தாய்
 
கனக்கும் உன்
அழுகிய சொற்கள்
மனதை சிதைவுறசெய்கின்றன

என் கேவல் மொழியை
உனக்கு தெரியவில்லை
என் துருவேறிய மௌனம்
உனக்கு புரியவில்லை
இப்போதும்
என்னிடம் உன்னால்
எப்படி புன்னகைக்க முடிகிறது


நீ நீயாகவும்
நான் நானாகவும்
அவர் அவர் நிலைக்கு
மீள்வோம்
நமதிடையே எதுவுமே
நிகழாதது போல


எந்த சலனமுமின்றி
கைகுலுக்கி பிரிவோம்
அழுகிய நாற்றத்தோடு  சேர்ந்திருப்பதைவிடவும்
பிரிந்துவிடுவது உத்தமம் இல்லையா

தொடரமுடியாத வாழ்வு

நான் விரும்பும் தொலைவிற்கு
என்னால் வெளியேரிச்செல்லமுடியவில்லை


முரணான
இந்த வாழ்வின்
எதிர் எதிர் திசைகளில்
பயணப்படும்
என் மனம்
ஒடுங்கி மீள்கிறது
திடுக்கிடவைக்கும் உன் நிராகரிப்பால்


நீ என்னுள் பிரவேசித்த
நாளின் ஞாபகம்
வெற்றிடங்களை உருவாக்கத்தவறவில்லை


இன்னும் கூட
மீதமிருக்கின்றன
என் மீதான்
உன் வெறுப்பின் மிச்சங்கள்


என் நினைவில்
நெடுங்காலமாய் புதையுண்டிருக்கிறது
நீ இல்லாமல் போய்விட்ட துயரம்


யாருமில்லாத வெளியில்
யாரோ விட்டுச்சென்ற
அலைக்கழியும் குரலென
நான் சோர்ந்துபோய்விட்டேன்


எனதிந்த தனிமையுடன்
மிக நிராதரவான நிலையில்
ஒதுங்கிக்கிடக்கிறேன் 
இங்கிருந்து வெளியேறும்
வழிகளை ஆராய்ந்தபடி


எனது தனிமையின்
நிறம்
ஆகாயத்தின் கரையலாம்


எனது தனிமையின்
முடிவு
மரணத்தில் சேரலாம்


நீ இல்லாமல் போய்விட்ட
எனதிந்த தனிமையைவிடவும்
மரணம்
பற்றிக்கொள்ள ஏதுவானது எனக்கு
 
பாதியில் தடைபட்டுவிட்ட
கனவினைப்போல
தொடரமுடியவில்லை
இந்த வாழ்வை


கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
நைந்து கிழிந்துபோகக்கூடும்
நீ இல்லாத
எனதிந்த வாழ்வு


என்னிடமிருக்கும் சிறகுகள்
பறப்பதற்கில்லை

நிலாவினில் கிடப்போம்

நேற்று

நாம் இருந்தோம்

பொதிகையின் மடியினிலே

 

உனக்கு பிடித்தமானவைகள்

எனக்கும் பிடித்திருந்தது

உனக்கு ஆகாதவைகள்

எனக்கும் அப்படியே ஆயின

 

பிரியங்களால்

ஒருவரையொருவர்

தழுவிக்கிடந்தோம்

சிந்திய முத்தங்களில்

வண்டுகள் ரீங்கரித்தன

 

உனது பயணம்

எனது பயணம் ஆனது

உனது பாதை

என்னை நோக்கி நீண்டது

 

 

இன்று

நாம் இருக்கிறோம்

பிரிவின் கரங்களிலே ...

 

தள்ளி நின்று

சொல்கிறாய்

என் அன்பு அபத்தமென்று

 

பிரிவின் நகம் கீறி

வழியும் குருதியை

நக்கி ருசிக்கிறாய்

 

நானோ வலிக்கிறது என்கிறேன்

நீயோ

என் கேவல்

உனக்கு கேட்கவில்லை என்கிறாய்

 

நமதிடைவெளியில்

எதுவுமே நடக்காதது போல

வெகு இயல்பாக

நேற்று தொலைபேசினாய்

எனக்கோ

பிரிவின் துயர் வாடை

மூச்சை நிறுத்தியது

 

உன் நலம் விசாரிப்புகள்

என்னை

காயப்படுத்தின

உரையாடலின் இறுதியில்

நீ உதிர்த்த புன்னகை

என் மீது

நீ செலுத்திய வன்முறை

 

என்னால்

எளிதில் உன்னை

மறக்கமுடியவில்லை

முன்பு பகிர்ந்த

முத்தத்தின் தடயங்கள்

வியர்த்து வழிகிறது

 

உன் நினைவின் தாழ்வாரத்தில்

அரளியென வேர்பிடித்திருக்கிறேன்

நீயோ

உன் அசட்டையான பார்வையால்

வெந்நீர் ஊற்றுகிறாய்

 

நமக்கு ஏன்

இப்படி ஆனது

நான் 

தூக்கம் தொலைத்து

துயரம் கொண்டது

உன் அவமதிப்பால் தானே

 

நான்

தரை மோதி அழுகிறேன்

குலுங்கி உடைகிறது கண்ணீர்

 

என்றாவது ஒருநாள்

நீ என்னை புரிந்துகொள்வாய்

என்ற என் நம்பிக்கை

என் புவனத்தை சுழற்றுகிறது

 

கேவியழுது கேட்கிறேன்

என்

அன்புனக்கு வேண்டாமா ?

 

 

எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது

மீண்டும் நாம் இருவரும்

நிலாவினில் கிடப்போம்

அன்று

வானின் நட்சத்திரங்கள்

நம் இருவரின் மீதும்

கவி பாடும்

உன்னை அடைதலென்பது ....

தேடித் தேடி
ஏமாற்றங்களோடு  திரும்புதலென்பது
இந்நாட்களில்
எனக்கு
இயல்பாகி இருக்கிறது


நீ இருக்கும்
திசைகளை
எனக்கு திறக்க தெரியவில்லை


ஒரு பறவையென
உன் கிளையினில்
வந்தமரும்
கொடுப்பினை எனக்கில்லை


துயரடர்ந்த இந்த வாழ்வின்
முடிச்சுகளை
அவிழ்க்கத்தெரியாத
நான் எப்படி
உடையும் உன் மௌனத்தை
மொழிபெயர்ப்பது


என்னை தவிர்க்க முயலும்
உன் குரலை
பற்றிக்கொள்ள விழையும்
நடுங்கும் என் கரங்களுக்கு
ஏதொன்றும் வாய்ப்பதில்லை


நீ கைநழுவிப்போவாயோ
என்ற
தாளவியலாத பதற்றத்தில்
சீர்குலைகின்றன
என் தவிப்புகள்


நிராகரிப்பின் விஷம் தீண்டிய
என்னை
யாருக்கு அடையாளம் தெரியாவிட்டாலும்
உனக்கு தெரியுமில்லையா ?


பிரவேசிக்க முடியாத
காலத்தின் ரகசியம் பொதிந்தது
என் வெளி


யாராலும்
எளிதில் நெருங்கிவிட இயலாத
தூரத்தில்
இருக்கிறது
நீ எனக்கு பரிசளித்திருக்கும்  தனிமை


தனிமையில் இருப்பது என்பது
வெறுமனே 
தனித்து இருத்தல் மட்டுமல்ல

எஞ்சிய நம்பிக்கைகள்

கைபேசியில் சேமித்துவைக்கப்பட்டிருக்கும்
உனது தொலைபேசி இலக்கம்
வேறெதையெதையோ நினைவுறுத்தியபடி
என்னைத் தவிர்க்க முயல்கிறது


உன்னிடமிருந்து அழைப்பு
இன்று வரும்
இன்றில்லையேல் நாளை
நாளையும் இல்லையானால்
பிறிதொருநாள்
என்று எஞ்சிய
என் நம்பிக்கையில்
நகர்கிரதென் வாழ்வு


உன் குரல் கேட்டிடாத
ஒவ்வொரு கணமும்
நான் நானாக உணர்வதில்லை


என் ஏனைய
பகல் பொழுதின் தவிப்புகளிலிருந்து
உனது ஒற்றை சொல் மட்டுமே
விடுவிக்க இயலும்


நான் உனக்கு வேண்டாம்
என்று நீ முடிவெடுத்தபின்னால்
புறக்கணிப்பின் விஷம் தீண்டிய
எனக்கு துணையிருப்பது
உன் பெயர் சுமந்த கைப்பேசிமட்டுமே


பகல் பொழுதிலிருந்து
தன்னை விடுவித்துக்கொண்ட இரவு
கொண்டுவருகிறது
எல்லா துயரங்களையும்
அவ்விரவில்
எனக்கு துணையிருக்கும்படி
மன்றாடுகிறேன்
தூங்கிவிட்ட தொட்டிச்செடியிடம் 
 
உன் நினைவாக என்னிடம்
இருக்கும் மேல்சட்டை 
உயிர்ப்பின் வெம்மையோடு
என் அலமாரிக்குள்
உன் நினைவுகளை
அடைகாக்கிறது 


நீ எப்பொழுது என்னை அழைப்பாய் ?
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது உன் குரல் கொண்டென்னை தீண்டுவாய் ?
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது என் தவறுகளை மன்னித்து
நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொள்வாய்
எனக்குத் தெரியாது
நீ எப்பொழுது
தீப்பிடித்துக் கொண்ட என் ஆகாயத்தில் நீரூற்றுவாய்
எனக்கு தெரியாது


ஆனால்
எனக்கு ஒன்று தெரியும்
நான் உன்னை முகம்முகமாய்
சந்திக்க நேர்ந்தால்
எழில் புன்னகையோடு
ஒரு பறவையை போல
என் தோளில்வந்தமர்வாய்
என்ற நம்பிக்கை மட்டும்
புத்தகத்தினுள் மயிலிறகாய்
எனக்குள்  ஒளிந்திருக்கிறது